Przygotowalnia

Matryca jest przygotowana w ten sposób, że miejsca drukujące są oleofilne tzn. odpychające wodę a przyciągające tłustą farbę. Natomiast miejsca niedrukujące (hydrofilne) przyciągają wodne roztwory nawilżające. Odpowiednie chemiczne składniki farb offsetowych oraz dodatki do wody mają na celu zapobieżenie, niekorzystnemu dla druku, zjawisku emulgacji, czyli wzajemnego przenikania się się drobnych cząsteczek niemieszalnych substancji - farby i wody.
Forma kopiowa – „klisze”. Obecnie do wykonania matrycy offsetowej, jako tzw. forma kopiowa, wymagany jest diapozytyw nieczytelny od strony emulsji, tzn. naświetlony w ten sposób aby obraz na kliszy położonej na stole, skierowanej emulsją w kierunku twarzy oglądającego był lustrzanym odbiciem. Po przyłożeniu diapozytywu do matrycy w celu jej naświetlenia, emulsją kliszy do emulsji matrycy otrzymujemy obraz czytelny.

Pracując nad grafikami obrabianymi komputerowo musimy zastanowić się, jaki efekt końcowy chcemy uzyskać i na czym on będzie powielany. Jeśli praca końcowa ma być drukowana — musimy wziąć pod uwagę zapis barwy w formacie CMYK: Cyan (niebieski), Magenta (purpurowy), Yellow (żółty) oraz Black (czarny). Wszystkie skanery i urządzenia do obróbki grafiki są nastawione na drukowanie i związany z tym proces przygotowania. Natomiast jeśli zamierzamy poprzestać tylko na grafice prezentowanej elektronicznie, to powinniśmy używać formatu RGB składającego się z barw pdstawowych: Red (czerwony), Green (zielony), Blue (niebieski).
Istnieje wiele różnic pomiędzy obrazami na papierze i monitorze. W celu uzyskania obrazu na monitorze używamy kolorów RGB, ponieważ kolor tła w monitorze jest czarny. Dlatego chcąc uzyskać jakiś kolor musimy go dodać, dodanie do siebie czerwonego, zielonego i niebieskiego światła w pełnych ilościach — wytwarza kolor biały. Dlatego kolory w formacie RGB zwane są kolorami addytywnymi. Mieszanie w różnym stopniu tych kolorów da nam dowolny kolor z pasma barw widzianych. Podczas druku natomiast zaczynamy od białego podłoża (papieru). Papier postrzegamy jako biały ze względu na to, iż odbija on całe spektrum widzialne barw. Ponieważ biały jest kolorem związanym z obecnością wszystkich kolorów światła, chcąc stworzyć kolor, musimy odejmować kolory od białego światła. Wynika z tego, że aby stworzyć kolor na papierze białym, musimy odjąć część światła odbijanego od papieru. Dokonać możemy tego poprzez zastosowanie kolorów w formacie CMYK nazywanymi kolorami subtraktywnymi.
Wyświetlając na monitorze obraz w postaci CMYK, musimy wziąć pod uwagę, iż kolory wyświetlane na monitorze są tylko zbliżone do barw CMYK. Ponieważ, jak wcześniej wspomniałem, monitor wyświetla barwy w formacie RGB. Musimy także pamiętać o tym, iż im ciemniejszy jest kolor na wybranym obszarze oglądanym na monitorze (RGB), tym jaśniejszy będzie ten obszar podczas drukowania. Ma to miejsce dlatego, że w modelu RGB kolory są do siebie dodawane w celu uzyskanie koloru białego, natomiast w modelu CMYK im większy procent nasycenia koloru, tym ciemniejszy będzie obraz. Spowodowane to jest tym, iż w CMYK większe nasycenie koloru oznacza więcej farby, co z kolei ogranicza ilość światła odbijającego się od powierzchni papieru.
Chciałbym w tym momencie troszkę przybliżyć pojęcie modelu CMYK. Światło widziane przez nasze oczy jako białe, de facto jest światłem złożonym z barw CMYK, pomimo iż postrzegamy go jako białe. Możemy się o tym przekonać na przykładzie tęczy. Tęcza powstaje wtedy, gdy światło białe zostaje rozbite na podstawowe barwy widma przez krople wody. Obok przedstawiam przykład mieszania barw w formacie CMYK. Widzimy tutaj jak uzyskać kolor czarny: dodając do siebie wszystkie składniowe kolory, by uzyskać kolor czerwony: dodajemy do siebie w równych proporcjach 100% kolory Yellow i Magenta.

Reprodukcja tonalna - rastry
W tej technice druku mamy do czynienia tylko z dwoma rodzajami miejsc na papierze: z farbą lub bez niej. Aby uzyskać złudzenie ciągłości obrazów wielotonalnych poddaje się je procesowi rozbicia na drobne punkty, zwanego rastrowaniem. Zmiana wielkości punktu rastrowego w rastrze klasycznym (amplitudowym) rozszerza zakres tonów możliwych do odtworzenia w druku.
W rastrowaniu klasycznym (o zmiennej wielkości plamki) ze względu na przyciąganie cząsteczkowe składników farby, wielkość najmniejszych punktów w najjaśniejszych światłach obrazu jest ograniczona. Podobnie niekorzystnie działa zjawisko zlewania się dużych punktów w jednolitą palmę utrudniając wydrukowanie najciemniejszych tonów. Stąd zakres odtwarzanych tonów przy rastrowaniu klasycznym zawiera się pomiędzy 5 a 95%.
W nowoczesnym rastrowaniu stochastycznym (częstotliwościowym), nieregularne kształty plamek i odległości pomiędzy nimi odpowiadają za odtwarzane tony, czyniąc przejścia wielotonalne bardziej gładkimi w druku.
W przypadku obu technik rastrowania ogromny wpływ na możliwe do wydrukowania tony ma powierzchnia papieru. Gładki papier słabo wchłaniający farbę pozwala na większy zakres, porowaty i chłonący na mniejszy. W druku offsetowym występuje zjawisko tzw. przyrostu punktu rastowego, czyli rozlewania się na powierzchni papieru. Im papier jest mniej gładki i bardziej porowaty, tym bardziej punkt może zwiększać swoją powierzchnie.
Programy graficzne przeliczają potrzebne ilości farby, w zależności od rodzaju podłoża, posługując się współczynnikami przyrostu (określanymi w procentach), typowymi dla najczęściej stosowanych rodzajów podłoży: gładkiego powlekanego papieru (coated), gładkiego niepowlekanego (uncoated) oraz porowatego papieru gazetowego (newspaper). Wartości te są zróżnicowane również w zależności od stosowanego standardu farb.

Reprodukcja barwna – rastry i mora
Mieszając w procesie druku małe punkty obrazu rozseparowanego na trzy barwy podstawowe: niebieskozielony, purpurę i żółty (C,M,Y), poprzez nanoszenie w osobnych zespołach drukujących, uzyskujemy kolory wypadkowe i wrażenie wielobarwnego obrazu. Taki proces powstawania barwnego obrazu nosi nazwę subtrakcji, czyli odejmowania składowych światła białego odbitego od powierzchni papieru zadrukowanego farbą.
Poszczególne farby w kolorach podstawowych nakładane na siebie pod różnymi kątami, tworząc miniaturową rozetkę, która daje wrażenie różnych barw i odcieni. Przy tak złożonej strukturze ilustracji występuje ryzyko powstania efektu tzw. mory tj. koncentrycznych pierścieni niekorzystnie wpływających na wygląd druku, wynikającego z interferencji rastrów opartych na regularnej siatce.
Dla wyeliminowania tego efektu oprócz różnych kątów rastra dla każdej z farb stosuje się również rastry ziarniste o nieregularnych kształtach punktu. Aby bardziej wygładzić reprodukcję i wyeliminować nieprzyjemne dla oka centra rozetek programy pozwalają wybrać dla poszczególnych rastrów różne wartości liniatur, kształty punktów i kąty ich ustawienia. Mora i rozetka nie występują w wypadku rastrów modulowanych częstotliwościowo.

Algorytmy rozbarwiania obrazu
Teoretycznie maksymalna ilość farb podstawowych powinna dać wrażenie czerni, lecz z powodu niedoskonałości pigmentów i podłoży w odbijaniu światła stosuje się dodatkowo czarną farbę (K) w celu pogłębienia czerni wypadkowej. Zastosowanie czarnej farby w procesie rozbarwienia (separacji barwnej), a później druku ma także szersze aspekty. Stosowane są różne typy robarwienia - w zależności od charakteru ilustracji: 1. GCR (Gray Component Replacement, zastępowanie szarej składowej) z różnym stopniem generacji czerni (lekkim, średnim, ciężkim) i możliwością zastosowania UCA (Under Color Addition, dodawanie podkoloru), 2. UCR (Under Color Removal, usuwanie podkoloru). We wszystkich sposobach regulowana jest także maksymalna ilość czarnej farby (Black Ink Limit) oraz maksymalna ilość wszystkich farb (Total Ink Limit).